Σήμερα θα σας μιλήσω για τις ρωγμές που έχουν ανοίξει στον κόσμο μας. Εάν από τις ρωγμές αυτές περάσουν έμψυχοι άνθρωποι, τότε καταφέρνουν να περάσουν την πύλη διάσωσης.
Οι δεσμώτες μας, (πεπτωκότες) έχουν προβάλει ψεύτικα σενάρια, στα οποία ζούμε σαν ακίνητες σκιές, δημιουργώντας τα ίδια σενάρια, που θέλουν εκείνοι. Μας παγίδευσαν σε ένα εικονικό κόσμο, όπου κατά διαστήματα αλλάζουν πόστερ.
Είναι σαν να βρισκόμαστε στη φυλακή και κατά διαστήματα οι δεσμοφύλακες να αλλάζουν φωτογραφίες στους τοίχους του κελίου μας, για να κάνουν τη φυλακή ευχάριστη.
Έτσι τα μάτια μας συνηθίζουν να βλέπουν μόνο αυτό που μας προβάλουν και έτσι το ζούμε.
Μετακινούμαστε ανάμεσα σε δυο ψεύτικους κόσμους, το φυσικό κόσμο των τριών διαστάσεων και τον αστρικό των τεσσάρων διαστάσεων συνεχίζοντας με τον ίδιο τρόπο τις ίδιες ψευδαισθήσεις του φυσικού μας κόσμου.
Το βασικό σενάριο που εμφυτεύουν σε κάθε μας γέννηση, είναι γεμάτο φόβους, ανασφάλειες και ασθένειες.
Έτσι μας κρατούν σε επαναλαμβανόμενα σενάρια, στα οποία έδωσαν την ορολογία (κάρμα) για να τρέφονται από τις δικές μας ψυχικές τοξίνες. Είμαστε παγιδευμένοι σε εικόνες που δεν είναι αληθινές.
Βάση αυτών των εικόνων διαμορφώνουμε τις ζωές μας. Όμως κάποια στιγμή γίνεται μια ρωγμή, στο ψεύτικο κόσμο. Το φως από τη ρωγμή μας έλκει και μας φοβίζει.
Το βλέπουμε σαν μια λάμψη ανάμνησης, που μετά σβήνεται από τη μνήμη μας.
Νιώθουμε όμως, ότι κάτι μας διαφεύγει, κάτι που χρειάζεται να θυμηθούμε, όπως ένα όνειρο που χάνεται, με τον πρωινό ήλιο. Κάποιες όμως σκόρπιες εικόνες, μας ξυπνούν μια δυνατή νοσταλγία. Αυτό μεγαλώνει το κενό και μια φωνή ουρλιάζει μέσα μας. Πρέπει να θυμηθείς.
Η ρωγμή ξαναπαρουσιάζεται. Μας τραβάει να δούμε τι υπάρχει μέσα από αυτή. Ζητάμε τη θεϊκή βοήθεια. Τότε ένα χέρι μας πάει έξω από τη ρωγμή.
Τα μάτια μας στην αρχή θαμπώνουν. Μετά ξεχωρίζουμε σχήματα και φιγούρες να κινούνται σε τοπία απερίγραπτα. Τότε βλέπουμε τον αληθινό κόσμο που ζούσαμε κάποτε πριν πέσουμε στον κόσμο της σκιάς. Νιώθουμε την ελευθερία και τη χαρά να το πούμε και στους άλλους.
Γυρίζουμε στη φυλακή και βλέπουμε τους ανθρώπους να κινούνται σαν σκιές, σε μια παραίσθηση. Τους φωνάζουμε. Κάποιοι ακούν και απλώνουν τα χέρια, όμως μια σκιώδη ομίχλη τους τραβά και τους παίρνει μακριά. Κάποιοι λίγοι όμως διώχνουν αυτή την ομίχλη. Τα προσωπικά τους θέατρα καταρρέουν και κοιτούν θαμπωμένοι μέσα από τη ρωγμή. Ο κόσμος μας αρχίζει να σπάει. Παντού ανοίγουν ρωγμές. Τις βλέπουν όλο και περισσότεροι. Πολλές ρωγμές έγιναν υπερβατικές πύλες.Φαντάζεστε αν όλοι οι έλληνες απανταχού της γης τις έβλεπαν; Εάν γινόταν αυτό, δεν θα είχαμε τους ίδιους και τους ίδιους, να ορίζουν τις τύχες μας.Παρατηρήστε τις ρωγμές. Είναι γύρω μας.